Tabi ki. Sen de büyürsün bir gün sadece anıları kalır çocukluğunun.
Aynadaki Aksim bana sormuş: “Çocukluğunuzdan bu yana sizinle beraber olan, sizden bıkmayan ve sizin vazgeçemediğiniz huylarınız nelerdir?”
Bir çocuğun bu soruyu cevap vermesi hayli zor. Ben de epey zorlanıyorum açıkcası. Vazgeçemediğimiz huylarımız? Çocukluğumdan vazgeçmiş değilim ki. Ne kadar zaman geçerse geçsin vazgeçecek gibi de değilim.
Hayat ne kadar zorlukları önüme sunsa da hayat. Bana sorumluluklar yüklese de bu çocuğu kaybetmeye gücü yetmez. Belki yorulur bu çocuk, belki de küser hayata ama vazgeçmez hiç bir zaman çocuk olmaktan.
İşte ben çocukluğumu getirdim o zamandan. Dün çocuktum, bugün büyüdüm yine çocuğum, yarın yaşlanırım o zaman yine çocuk kalacağım. Bedenim vazgeçebilir ondan ama ruhum asla.
Elbette. Büyürüm ben de çocukluğum da kalır benle.
4 yorum:
ben de tasıdım onu ama bıraz fazla koca cocuk oldum galiba... fazla taşıdım:)
Taşınacak onca yük arasında en masumu ve en sevileni bu olsa gerek hayatımızda.
çocuğu öldürmeden büyümek... muhteşem bir çeşni...
Hayata muhteşem tatlar katmaktan kaçınmak anlamsız.
Yorum Gönder